Ξεκινάει στις 13/6 η 2η Bienale Heaven στον Π. Φάληρο

Τα προεγκαίνια της 2ης Βιεναλε HEAVEN έχουν προγραμματιστεί για τις  13 & 14 Ιουνίου. Στο διάστημα 15 Ιουνίου – 4 Οκτωβρίου η 2η Μπιενάλε της Αθήνας 2009 ΗEAVEN φιλοδοξεί να γίνει ένα πολυεπίπεδο φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης που απλώνεται στο θαλάσσιο μέτωπο της Αθήνας, στις παραλίες του Παλαιού Φαλήρου και της Καλλιθέας, από τις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Πόλου Φαλήρου, ως τον Φλοίσβο και τον Μπάτη. Οι XYZ, ιδρυτές και καλλιτεχνικοί διευθυντές της Μπιενάλε της Αθήνας, έχουν προσκαλέσει μια εκλεκτική ομάδα επιμελητών να στοχαστούν πάνω στο θέμα του Παραδείσου, σε μια περίοδο όπου η γενικευμένη αίσθηση μοιάζει να είναι μάλλον η απογοήτευση και η σύγκρουση.

Οι έξι εκθέσεις της 2ης Μπιενάλε 2009, σχεδιασμένες από τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη, έχουν τη μορφή αυτόνομων προσεγγίσεων σε αυτό το ευρύ θέμα αλλά επικοινωνούν δημιουργικά και διεκδικούν μια αφηγηματική συνεκτικότητα. Οι έξι εκθέσεις πλαισιώνονται από πληθώρα παραστατικών και μουσικών δρώμενων που διαρκούν όλο το καλοκαίρι.

 

«Live»

Επιμέλεια: Δημήτρης Παπαϊωάννου & Ζάφος Ξαγοράρης

Κτίριο Φλοίσβου & Παραλία Παλαιού Φαλήρου

Εφήμερες εγκαταστάσεις σχηματίζουν αλλεπάλληλες θεατρικές σκηνές, οθόνες και επιπλέουσες πλατφόρμες, οι θεατές και το θέαμα εναλλάσσονται, καθώς οι κάτοικοι και οι χρήστες του υδάτινου ορίου προσκαλούνται να συμμετάσχουν ενεργητικά στη συγκρότηση των κοινών χώρων. Νέες χρήσεις των χώρων προκαλούνται, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, στον δρόμο ή στις στέγες των γειτονικών κτιρίων, δίχως να εμποδίζουν αυτές που υπάρχουν ήδη.

Καλλιτέχνες: An Architektur, Νίκος Αρβανίτης, Barking Dogs United, Eloisa Cartonera, Centre for Research Architecture – Goldsmiths College (Celine Condorelli, Angela Melitopoulos, Florian Schneider, Eyal Weizman), Cesare Pietroiusti & Matteo Fraterno, Coti, Errands, Tadeusz Kantor, Reijo Kela, Kollektivnye Deystviya (Collective Actions), Antti Laitinen, Tea Makipaa, Jennifer Nelson & Δημήτρης Κοτσαράς, NSK, Ομάδα Εικαστικών Παλαιού Φαλήρου, Ομάδα αναμετάδοσης, Ομάδα Φιλοπάππου, Lucy + Jorge Orta, Anna Ostoya, Superflex, Water Girls Water Boys [Αστικό Κενό, Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής, Flux Factory, Koharchitects], Krzysztof Wodiczko, Ykon.

 

«Παγκόσμιο κέντρο ερωτήσεων»

Επιμέλεια: Chus Martínez

Κτίριο Πεζογέφυρας – Εσπλανάδας (δίπλα στο γήπεδο Tae Kwon Do), Πλατεία Νερού, Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου

Η έκθεση της Chus Martinez ξεκινά με σκοπό να επεκτείνει τα όρια της γνώσης μέσα από μία διαδικασία υποθέσεων εν εξελίξει: η έκθεση είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στη θεμελιώδη σημασία των ερωτήσεων. Ο Παράδεισος θα μπορούσε να γίνει κατανοητός ως ένας χώρος ανάπτυξης απλών υποθέσεων. Φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι. Τίποτα δεν είναι δυσκολότερο σήμερα από το να δραπετεύσει κανείς από την λογική του «γιατί;». Το σκεπτικό της έκθεσης είναι απλό: κάθε καλλιτέχνης καλείται να υποβάλει με τον δικό του τρόπο ένα έργο, μία ερώτηση, μία νοητή υπόθεση. Ωστόσο, η έκθεση θα πρέπει να γίνει αντιληπτή όχι ως καλλιτεχνική τοποθέτηση σε ένα θέμα, αλλά ως ένα σύνολο από διαφορετικές καταθέσεις λογικής, που θα βοηθήσουν τον επισκέπτη και τους ίδιους τους καλλιτέχνες να αναπτύξουν περαιτέρω τις ερμηνείες τους για το μέλλον.

Καλλιτέχνες: Αλέξης Ακριθάκης, Michel Auder, Thomas Bayrle, Κωστής Βελώνης, Erick Beltrán, Jef Cornelis, Roberto Cuoghi, Mariana Castillo Deball, Luke Fowler, Dora Garcia, Andrea Geyer, Andre Guedes, Dorothy Iannone, Λάκης και Άρης Ιωνάς / The Callas, Ferdinand Kriwet, Maria Loboda, Babette Mangolte, Rosalind Nashashibi & Lucy Skaer, Maria Pask, Lisi Raskin, Natascha Sadr Haghighian, Lasse Schmidt Hansen, Sue Tompkins.

 

«Διότι η ευθεία οδός έχει χαθεί»

Επιμέλεια: Diana Baldon

Κτίριο Πεζογέφυρας – Εσπλανάδας (δίπλα στο γήπεδο Tae Kwon Do), Πλατεία Νερού, Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου

Η έκθεση είναι δομημένη γύρω από μια σύμβαση θέασης που αναπαρίσταται από τους οκτώ κύκλους του προθαλάμου του παραδείσου: του καθαρτηρίου. Σύμφωνα με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, ένα βουνό οδηγεί τις ψυχές στον παράδεισο μέσα από μια σειρά δοκιμασιών που παριστάνονται ως κύκλοι. Εκτός από ένα γεωγραφικά προσδιορισμένο μέρος, το καθαρτήριο είναι μια ανθρώπινη κατάσταση, μια διαδικασία κάθαρσης ή πρόσκαιρης τιμωρίας όπου οι ψυχές όσων πεθαίνουν εξαρτώνται από τα προσωπικά τους επιτεύγματα, τη συμπόνια και τη φαντασία προκειμένου να προετοιμαστούν για την εξιλέωση. Το σκεπτικό της επιμελήτριας ωστόσο απομακρύνεται από το επικό ποίημα του Δάντη, χρησιμοποιώντας απλώς τη δομή του ως εργαλείο οργάνωσης των έργων μέσα σε κάτι που θα μπορούσαμε να φανταστούμε ως οριζόντια αναπαράσταση του Καθαρτηρίου Όρους, δηλαδή ένα δοχείο ή ένα κέλυφος ναυτίλου που μικραίνει ολοένα ωσότου καταλήξει σε μια μικρή τρύπα, η οποία θα μπορούσε να είναι η Πύλη του Παραδείσου.

Καλλιτέχνες: Mark Aerial Waller, Αθανάσιος Αργιανάς & Nick Laessing, Aθανάσιος Αργιανάς, Rossella Biscotti, Adam Chodzko, Josef Dabernig, Martin Ebner, The Errorists, Elsebeth Jorgensen, Anja Kirschner, Domenico Mangano, Tom McCarthy, Christoph Schlingensief, Carolee Schneemann, Michael Stevenson, Joulia Strauss.

 

«Εξαίσια απομόνωση, Αθήνα»

Επιμέλεια: Cay Sophie Rabinowitz

Κτίριο Πεζογέφυρας – Εσπλανάδας (δίπλα στο γήπεδο Tae Kwon Do), Πλατεία Νερού, Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου

Οδηγημένες σε μια καταβύθιση παρά σε μια θεματική προσέγγιση, η επιλογή και η παρουσίαση της Cay Sophie Rabinowitz αφήνουν τον θεατή να αναλογιστεί αν και πώς η δημιουργική δραστηριότητα, οι κοινωνικές πρακτικές και η αισθητική εμπειρία μπορούν να συγκροτηθούν. Η έκθεση περιλαμβάνει μια σειρά έργα που υιοθετούν ενός είδους μορφική ή δομική αρχή, είτε είναι στερεή όπως μια σκαλωσιά είτε συμβολική όπως μια χρηματική συναλλαγή είτε ευέλικτη όπως μια αφήγηση. Για πολλούς καλλιτέχνες της έκθεσης, κάποια υπάρχουσα μορφή – είτε υλική είτε άυλη, είτε βιογραφική είτε επινοημένη, είτε θρησκευτική είτε επιστημονική – προσφέρει τα μέσα με τα οποία μπορούν να ξανασκεφτούν, να ανασχηματίσουν, να ξαναφανταστούν ή ακόμη και να αναδομήσουν έναν τόπο έμπνευσης, στιγμιαίο ή εφ’ όρου ζωής.

Καλλιτέχνες: Lara Almarcegui, Αναστασία Δούκα, Em Kei, Michael Gibson, Benita-Immanuel Grosser (Y8), Kalup Linzy, Mίλτος Μανέτας, Malcolm McLaren, Ryan McNamara, Martin Oppel, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Mai-Thu Perret, Angelo Plessas, Ry Rocklen, Willem de Rooij, Ettore Sottsass, Adrian Williams, Hsuan Hsuan Wu.

 

«Hotel Paradies»

Επιμέλεια: Νάντια Αργυροπούλου

Κτίριο Πεζογέφυρας – Εσπλανάδας (δίπλα στο γήπεδο Tae Kwon Do), Πλατεία Νερού, Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου

Ανάμεσα στη μόνη κοινή βεβαιότητα που είναι ο θάνατος και την ατέρμονη πιθανότητα που είναι η-ζωή-μετά, υπάρχει ένα είδος τρομερής έντασης, η ίδια η σπίθα όσων είναι: η Επιθυμία. Υπό το πρίσμα αυτό, ο Παράδεισος μπορεί να γίνει κατανοητός, ως «Επιθυμία αποδεσμευμένη». Όχι ένας ειδυλλιακός τόπος (νησί, κήπος ή Αρκαδία) μακαριότητας και ξανακερδισμένης αθωότητας. Eνα μνημείο που διαρκώς υψώνεται προς την ερείπωσή του, ως κάτι εξίσου ριζωμένο στη γη και ελεύθερο από αυτήν, ως ένα παράδοξο που διεμβολίζει το χρόνο, το Hotel Paradies είναι ένα τέτοιο λημέρι της Επιθυμίας. Το όνομά του προέρχεται από μια μάλλον κοινή παραφθορά της γλώσσας – παραφθορά η οποία ανάγεται σε σημείο εκκίνησης και κατάληξης των νοηματικών αναφορών της έκθεσης που φέρει το όνομα. Paradies: Εκείνο το οποίο κείται παρά το θανείν. Δίπλα και πέρα από αυτό. Πρόκειται λοιπόν για ένα όνομα που επικαλείται την προ των ονομάτων εποχή.

Καλλιτέχνες: Άγνωστος Λαϊκός Καλλιτέχνης Θεάτρου Σκιών, Kenneth Anger, Apophenia, Daniel Arsham, Zoe Beloff, Manfredi Beninati, Ζωή Γαϊτανίδου, Paul Chan, Electronic Voice Phenomena, Χάρις Επαμεινώνδα & Daniel Gustav Cramer, International Necronautical Society (INS), Jakub Julian Ziolkowski, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Βασίλης Καρούκ, Joachim Koester, Sandra Kranich, Robert Kusmirowski, Cristina Lei Rodriguez, Paul Noble, Saskia Olde Wolbers, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Σαπρόφυτα, Markus Selg, Robert Smithson, Jan Svankmajer, Χριστιάνα Σούλου, Αλέξανδρος Τζάννης, Marie Wilson Βαλαωρίτη & Νάνος Βαλαωρίτης, Γιαννούλης Χαλεπάς, Σάββας Χριστοδουλίδης.

 

«Πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας;»

Επιμέλεια: Χριστόφορος Μαρίνος

Κτίριο Πεζογέφυρας – Εσπλανάδας (δίπλα στο γήπεδο Tae Kwon Do), Πλατεία Νερού, Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου

Η έκθεση “Πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας;” αντιμετωπίζει τον Παράδεισο περισσότερο ως μία πιθανότητα ή υπόσχεση εντός της καθημερινής ζωής και λιγότερο ως ένα φαινόμενο μεταθανάτιας λύτρωσης και σωτηρίας. Χωρισμένη σε τρεις ενότητες, η έκθεση παρουσιάζει έργα που στο σύνολό τους εξετάζουν την ιδέα ενός “εξημερωμένου” παραδείσου, προσαρμοσμένου στα ανθρώπινα μέτρα και όρια. Η πρώτη ενότητα ισοδυναμεί με την επιβολή της πραγματικότητας και τον τρόπο με τον οποίο κάποιος αντιλαμβάνεται τον Παράδεισο “μέσα από ένα σπασμένο καθρέφτη.” Στη δεύτερη ενότητα κυριαρχούν τα ψυχεδελικά ταξίδια, τα παρηκμασμένα όνειρα και οι θεατρικές χειρονομίες, ενώ η τελευταία χαρακτηρίζεται από ένα καθολικό συναίσθημα μοναξιάς, μία δυσοίωνη μελαγχολία αλλά και από μία ακατάσχετη παρόρμηση για επανάληψη.

Καλλιτέχνες: Bruce Baillie, Mieke Bal, Λυδία Δαμπασίνα, Angus Fairhurst, Harun Farocki, Lothar Hempel, Ανδρέας Κασάπης & Γιάννης Σκουρλέτης, Παναγιώτης Λουκάς, Kris Martin, Ursula Mayer, Marc Nagtzaam, Ντόρα Οικονόμου, OMIO, Adrian Paci, Άγγελος Παπαδημητρίου, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Κώστας Ρουσσάκης, Societe Realiste, Christian Tomaszewski, Mark Wallinger, Λέων Φραντζής.